Çözümünü bulamayıp da kuyunun dibine girenler var.

 

Bazen de insan kontrol altında olmak istiyor, güvenebileceği insanların yanında olmak istiyor. Bu insanın bu süreci geçirmesi için arkadaşı, karısı, çocuğu uygun olmuyor. Bir başkasının yanında güvende olmak istiyor. Yani düştüğü zaman onu tutacak birisi olsun istiyor hani. Konuşurken de o güveni versin istiyor. Çünkü o duruma düşmediyseniz bilemezsiniz. Gerçekten tutunulacak bir dal arıyorsunuz. O tutunduğunuz dalın da, çok fazla yaranız olduğu için, gerçekten güvenebileceğiniz biri olması gerekiyor.

 

Yas olabiliyor, ayrılık acısı olabiliyor… Bunlar için gidilebilecek ne kadar yer olduğunu ben bilmiyorum. 

Olabilir örnekleri yani. Bazen bir otelin parçası olabiliyor, bazı kamplar da olabilir. Ama içeri girdiğin zaman, (nasıl ki ben buraya girdiğimde neydim de, çıkarken gerçekten kendimi nasıl iyi hissederek ve bazı şeylerin anlamını anlayabilmiş şekilde çıktım işte o şekilde) kendimi çok güvende hissedeceğim bir yer mesela İstanbul’da yok.

 

O zaman işte çok çaresiz hissediyorsun, o zaman tam böyle bir şeye ihtiyacın var.
 

Salı günü ben hayatımla ilgili bir şey yaptım. Aslında yapmak istemediğim bir şeyi yaptım. Uzun zamandır bir kararsızlık sürecindeydim ve bunu sürekli erteliyordum. Her ertelediğimde aslında daha çok dibe iniyordum. Salı günü sabah kalktığımda da hayatımda uyandığım en kötü sabahlardan bir tanesine uyandım ve o gün yaptığım şeyden sonra da o kadar kötü hissettim ki kendimi… Eve gittiğimde “ne oldu neyin var, ya gene mi böyle kötü hissediyorsun, ne oldu ki” gibi şeylere de cevap vermek bile istemedim, hiç konuşmak istemedim, çünkü anlaşılman mümkün değil.

 

Oradan çıkıp başka birisi olmak değil de, oradan buhar olup kaybolmak istiyorsun. Dışarıdan bakınca her şey yolunda ama içeride çözemediğim farklı şeyler vardı. Ben o noktadaydım ve doktorumu, psikiyatristimi aradım, “Ben kendimi iyi hissetmiyorum, sana gelip vereceğin ilaçta da değilim şu an. Ben bir yere gidip uyumak, sakinleştirmek istiyorum beynimi. Beynim şu an %1500 kapasiteyle çalışıyor ve her an her türlü kötü düşünce beynime giriyor çıkıyor, giriyor çıkıyor” dedim.

 

Onun üstüne bana “xxx sinir hastanesi var arıyorum, gece orada kal sonra konuşuruz” dedi. Gittim, akıl hastanesinde bir gece kaldım. Ama sabah kalktığımda ben yanlış bir şey yapıyorum, doğrusu bu değil deyip sizi buldum ve kalktım geldim buraya.

 

İşte böylece Çarşamba günü Heal&More’u aradım.  Çünkü o gece ben gerçekten birileri benimle ilgilensin istiyordum, çünkü eğer biraz daha böyle giderse "kaybolmaktan" korkuyordum. O kadar derindi yani. 

 

İyi ki o gece orada kalmışım, iyi ki sabah uyanmışım ve bir anda sizi bulmuşum, hiç bakmadan arayıp ben geliyorum demişim… İyileşesim varmış ama Sinan’ın vesile olması gerekiyormuş.

​

Bugün dedim ki en son kapanışta, geldiğim günle bugün arasında fark var, bugün o gerçek olduğum halime geldim. Olmak istediğim halime geldim, o iç huzur var. Yaşıyor olmaktan, yapabileceklerimi düşünmekten çok mutluyum, çok keyif alıyorum. Ama ben buraya gelirken bundan fersah fersah uzak bir haldeydim.

​

Ben iyi ki sizi, hiç başka alternatif düşünmeden hemen aramışım. İyi ki Zeynep neye ihtiyacım olduğunu anlamış ve beni davet etmiş. İyi ki gelmişim, bu küre katılmışım.

İyi ki Sinan, arayışımın en güzel hediyesini almama eşlik etmiş. İyi insanlarla karşılaşmış olduğum için çok mutluyum. Şu anda (nihayet) mücadele etme enerjisini hissediyorum. Sinan bunu sağladı. Tam ihtiyacım olduğunda. Teşekkür ederim."