Yaşadığın derin üzüntülerin kalbine şekil verdiğini (fiziksel olarak kalbinin şeklini değiştirdiğini) biliyor muydun?

Zehirli iyimserlik, insanın kendi kendisini psikolojik olarak manipüle etmesi olarak tanımlanıyor!

Boyuna asılı madalyaların kaç tane? En fedakar ana/baba ödülü madalyası var mı sende mesela? Ya en adanmış çalışan madalyası? En uyumlu eş madalyası da olabilir boynunda, var mı? Belki en vefalı evlat madalyan vardır? Veya en yardımsever arkadaş madalyan? En sorumlu amir, en başarılı öğrenci, en becerikli ev hanımı, en mahir doktor, en en en en!

Çok küçüktüm, zamanın nasıl geçtiğini umursamayacak kadar… bir yıl, iki yıl, çok yıl… hepsi birdi, o kadar küçüktüm. Bir gün şöyle düşündüğümü hatırlıyorum: hayat ne kadar eğlenceli!

“Ah şekerim öyle güzel bir yerdeyiz ki sana anlatamam! Deniz deniz değil sanki turkuaz bir cam! Kumlar bemmmbeyaz. Hava pırıl pırıl, sıcacık, mis gibi! Çocuklar her dakika başka bir aktivitede, özgürce koşturuyorlar, inanılmaz eğleniyorlar! Ben de aldım elime kitabımı, kahvemi, denize nazır güneşleniyorum. Ay yeni mayom da şak diye oldu vallahi, öyle güzel gösteriyor ki vücudumu, çok içime sindi çok! Akşam yemekte ne var bilmiyorum ama o zamana kadar biraz dinleneyim dedim çü

Hayatında tekrar tekrar yaptığın seçimler, vücudunu da şekillendirir.

3 haftadır yoktum. Ama inanın, birçoğunuzun görmediği çok uzak yerlerden döndüm. Ve size anlatacak çok şeyim var.

Şimdi sana bir soru: Yüzerken bir köpek balığı ile karşılaşmak mı daha korkutucu geliyor sana yoksa içkiliyken araba kullanmak mı? Süren başladı, düşünmeden cevap ver bakalım amigdalan ne diyor? Oturup düşünürsen işin içine beyninin süper zeki ön kısmı (prefrontal korteks) girer, ki bunu istemeyiz çünkü oyunumuzu bozar. O yüzden yazıp duruyorum, düşünmeyesin diye seni oyalıyorum. Ve işte tekrar soruyorum: hangisi daha korkutucu sence; bir anda yanı başında fark ettiğin köpek

Hiç kendini çok sıkışık zamanlarda, saçma işler yaparken bulduğun oldu mu? Mesela bir an önce yazman gereken çok önemli bir e-maile ya da 1 saate bitirmen gereken dağlar kadar ev işine başlamadan hemen önce; gidip hiç acelesi olmayan bir sürü eften püften işi, canla başla yapmaya çalışırken buldun mu kendini?

Masanın başında oturuyorsun. Ama sanki karanlık bir mağaranın önündeymiş gibi hissediyorsun. Zihnin anında kaçmaya hazır. Aklın çoktaaan başka yerlerde. Sadece zavallı bedenin, her zamanki gibi, olması gereken yerde kasılmış kalmış durumda -çünkü o görünmez olmadığı için, diğerleri gibi zor yerde kaçıp gitme numarasını yapamıyor.

Korkuyor musun? Gelecekten, geçmişten, “hemen şimdi yapılması gerekenler”in üzerine yüklediklerinden? Dolar kurundan, pandemiden, giderek...

Tut ki deniz kenarında duruyorsun. Vakit akşamüstü olmuş. Gökyüzü tablo gibi, pembe, mor, turuncu... Dalgalar gelip gidiyor. Bulutlar dağılıyor. Kuşlar uçuyor. Manzara sürekli değişiyor. Bir senin içindeki hisler, sanki demir atmış gibi olduğu yerde çakılı duruyor. Bin bir yol düşünüyorsun güya ama aslında bir arpa boyu bile gidemiyorsun; çözüme bir türlü varamıyorsun.

İçinin içini yediği anlardan biri… Söylesem mi, söylemesem mi? Eğilsem mi, dirensem mi? Kırıp dizimi kalsam mı, yoksa basıp gitsem mi?...

Öncelikle, bu yazı dalgınlıktan buzdolabına bilgisayar koymaya çalışmış bir insan tarafından yazılıyor. Bunu bilerek başlamak, belki sana kendini iyi hissettirir :)