Bir tatilden en çok beklenen o “hafifleme hissini” en son ne zaman hissettin? Sinir sisteminin dinlenmek için dinlenilmeye ihtiyacı olur.

Boyuna asılı madalyaların kaç tane? En fedakar ana/baba ödülü madalyası var mı sende mesela? Ya en adanmış çalışan madalyası? En uyumlu eş madalyası da olabilir boynunda, var mı? Belki en vefalı evlat madalyan vardır? Veya en yardımsever arkadaş madalyan? En sorumlu amir, en başarılı öğrenci, en becerikli ev hanımı, en mahir doktor, en en en en!

Değil mi ki yıllar kimse için aynı geçmiyor, o halde nasıl herkes aynı ölçekte yaşlandı sayılıyor? Senin yolun seni kaç yaşına çıkarıyor?

Çok küçüktüm, zamanın nasıl geçtiğini umursamayacak kadar… bir yıl, iki yıl, çok yıl… hepsi birdi, o kadar küçüktüm. Bir gün şöyle düşündüğümü hatırlıyorum: hayat ne kadar eğlenceli!

Küçükken ne olmak isterdin?

Bağımlılıklar, beyni sadece kimyasal olarak değil, duygusal olarak da kandırırlar. Bu nedenle köklerini sökmek mümkün değilmiş gibi görünür. Beyne sağladıkları kimyasal etkiyi bir anda kesmek de (hatta yavaş yavaş kesmek bile) gene bu nedenle tam bir etki yaratamaz. Çünkü yeri doldurulması gereken tek şey beyindeki kimyasal etkileri değil, aynı zamanda yarattıkları duygusal tatmindir de.

Şimdi sana bir soru: Yüzerken bir köpek balığı ile karşılaşmak mı daha korkutucu geliyor sana yoksa içkiliyken araba kullanmak mı? Süren başladı, düşünmeden cevap ver bakalım amigdalan ne diyor? Oturup düşünürsen işin içine beyninin süper zeki ön kısmı (prefrontal korteks) girer, ki bunu istemeyiz çünkü oyunumuzu bozar. O yüzden yazıp duruyorum, düşünmeyesin diye seni oyalıyorum. Ve işte tekrar soruyorum: hangisi daha korkutucu sence; bir anda yanı başında fark ettiğin köpek

Hiç kendini çok sıkışık zamanlarda, saçma işler yaparken bulduğun oldu mu? Mesela bir an önce yazman gereken çok önemli bir e-maile ya da 1 saate bitirmen gereken dağlar kadar ev işine başlamadan hemen önce; gidip hiç acelesi olmayan bir sürü eften püften işi, canla başla yapmaya çalışırken buldun mu kendini?

Masanın başında oturuyorsun. Ama sanki karanlık bir mağaranın önündeymiş gibi hissediyorsun. Zihnin anında kaçmaya hazır. Aklın çoktaaan başka yerlerde. Sadece zavallı bedenin, her zamanki gibi, olması gereken yerde kasılmış kalmış durumda -çünkü o görünmez olmadığı için, diğerleri gibi zor yerde kaçıp gitme numarasını yapamıyor.

Bu sabah da uyandın. Aynı evde, aynı düşüncelerle, aynı yataktan kalktın. Dışarısı aynı, içerisi de öyle ama hep tutunmaya çalıştığın gerçekler diyor ki sana, yeni bir yıl başladı! Rakamlarla yaşamaya alışıksın ve rakamlar değişti. Yaşın, yılın, bazı ödeyeceğin faturaların ve tüm toplantı başlıkların artık bu yeni rakamlara tabi. Beynin bu “yeniliği” çoktan kabullendi. Ee sen de akıllı, mantıklı bir insan olduğuna göre, “yeni yıl”ın yeniliğini sorgulayacak değilsin tabii.

Tüm yükü sol beyne yüklediğimizde o da çöker ve tüm o karmakarışık duygular, mantıklı ifadelerimizin üzerine yığılır. İşte duygular mantığı

Konuşsan tesiri yok, sussan gönül razı değil. Bu yaşına gelmişsin, 2 yaşından beri ihmal ettiğin duygusal algını nasıl iyileştirebilirsin?

Tıpkı vücut kaslarını geliştirdiğin gibi, sinir sistemini de önce esnetmen sonra da istediğin yönde güçlendirmen yeterlidir.

Korkuyor musun? Gelecekten, geçmişten, “hemen şimdi yapılması gerekenler”in üzerine yüklediklerinden? Dolar kurundan, pandemiden, giderek...

Öncelikle, bu yazı dalgınlıktan buzdolabına bilgisayar koymaya çalışmış bir insan tarafından yazılıyor. Bunu bilerek başlamak, belki sana kendini iyi hissettirir :)

Sabah oldu, uyandın. İçinde sanki bir taş; tam boğazında, yok yok kalbinde, hatta tam olarak midende. Kahve içtin tadı yok, ağzına lokma...

Yıllardır yemek yiyorsun, her gün.