Kabuk

Küçüktün. Çok şeyden korkuyordun. Belki koruyanın vardı, belki çoğu kez yoktu. Korkuları aşmak zordu. Ve ağlamak sorunu çözmüyordu. Hatta bazen korktuğun şeyi/kişiyi daha da üzerine çekiyordu. Aynı korkuyu paylaşanlar, birbirine yardım edemiyordu. Sınırların her gün yerle bir oluyor, korkun daha da büyüyordu. Güçlerin eşit olmadığı bir arenada sınırlarını savunman daha baştan imkansızdı. Sen de başka bir yol denedin; (sana saldırdıkları gibi) saldırmayı (belki de yaşaya yaşaya) öğrendin. Çünkü en iyi savunma saldırıydı ve sen büyüyüp güçlendikçe bırak gerek kalmamasını, daha bile çok işine yaradı. Belki korkuyu unutmadın ama işe bak ki sınırları unuttun; korunmak için büründüğün zırhınla ilk saldıran sen oldun.

Daha fazlasını okumak ister misiniz?

Bu özel yazıyı okumaya devam etmek için healandmore.com sitesine abone olun.

Hemen Abone Ol