İçten içe kendi öz değerini yeterince ortaya koyamadığını hissettiğinde; bunu dış görünüşün ve sahip olduklarınla telafi etmeye çalışırsın.

Boyuna asılı madalyaların kaç tane? En fedakar ana/baba ödülü madalyası var mı sende mesela? Ya en adanmış çalışan madalyası? En uyumlu eş madalyası da olabilir boynunda, var mı? Belki en vefalı evlat madalyan vardır? Veya en yardımsever arkadaş madalyan? En sorumlu amir, en başarılı öğrenci, en becerikli ev hanımı, en mahir doktor, en en en en!

Doğduğundan beri bir şeylerin peşinde koşanlardan mısın sen de? Rüyasında bile bir şeyleri halleden, bir durumu “en verimli” haliyle yoluna koymadan içi rahat edemeyenlerden misin? Öngörüsü kuvvetli, zekası pratik, eli becerikli, dili yılana deliğini bile unutturacak kadar mahir olanlardan mısın? Kendini başarabildikleriyle tanımlayan, işleri halletmekten adeta zevk alan, dur durak tanımayan, aklı her işe “nasıl hallederim” diye yaklaşanlardansan, bu yazım senin için!

Küçükken ne olmak isterdin?

“Ah şekerim öyle güzel bir yerdeyiz ki sana anlatamam! Deniz deniz değil sanki turkuaz bir cam! Kumlar bemmmbeyaz. Hava pırıl pırıl, sıcacık, mis gibi! Çocuklar her dakika başka bir aktivitede, özgürce koşturuyorlar, inanılmaz eğleniyorlar! Ben de aldım elime kitabımı, kahvemi, denize nazır güneşleniyorum. Ay yeni mayom da şak diye oldu vallahi, öyle güzel gösteriyor ki vücudumu, çok içime sindi çok! Akşam yemekte ne var bilmiyorum ama o zamana kadar biraz dinleneyim dedim çü

Hayatında tekrar tekrar yaptığın seçimler, vücudunu da şekillendirir.

17 yaşımdan 30 yaşıma kadar 40 bedendim, bazen 42, kalbimizi kırmamak için kalıpları bol tutan bir iki yerli markada ise ara sıra 38… Gençliğim, güzel hissedebilmek için kilo vermeye çalışarak geçti. (Şu an mutluluğun güzellik, güzelliğin de zayıflık olmadığının farkındayım ama o zamanlar değildim.) Diyetler yaptım, spora yazıldım, eve dev gibi bir eliptik bisiklet bile aldım. Üstelik almakla kalmadım, baya baya da çıktım üstüne, çalıştım. Ama hep aynı bedende kaldım.

3 haftadır yoktum. Ama inanın, birçoğunuzun görmediği çok uzak yerlerden döndüm. Ve size anlatacak çok şeyim var.

Bağımlılıklar, beyni sadece kimyasal olarak değil, duygusal olarak da kandırırlar. Bu nedenle köklerini sökmek mümkün değilmiş gibi görünür. Beyne sağladıkları kimyasal etkiyi bir anda kesmek de (hatta yavaş yavaş kesmek bile) gene bu nedenle tam bir etki yaratamaz. Çünkü yeri doldurulması gereken tek şey beyindeki kimyasal etkileri değil, aynı zamanda yarattıkları duygusal tatmindir de.

Şimdi sana bir soru: Yüzerken bir köpek balığı ile karşılaşmak mı daha korkutucu geliyor sana yoksa içkiliyken araba kullanmak mı? Süren başladı, düşünmeden cevap ver bakalım amigdalan ne diyor? Oturup düşünürsen işin içine beyninin süper zeki ön kısmı (prefrontal korteks) girer, ki bunu istemeyiz çünkü oyunumuzu bozar. O yüzden yazıp duruyorum, düşünmeyesin diye seni oyalıyorum. Ve işte tekrar soruyorum: hangisi daha korkutucu sence; bir anda yanı başında fark ettiğin köpek

Hiç kendini çok sıkışık zamanlarda, saçma işler yaparken bulduğun oldu mu? Mesela bir an önce yazman gereken çok önemli bir e-maile ya da 1 saate bitirmen gereken dağlar kadar ev işine başlamadan hemen önce; gidip hiç acelesi olmayan bir sürü eften püften işi, canla başla yapmaya çalışırken buldun mu kendini?

Masanın başında oturuyorsun. Ama sanki karanlık bir mağaranın önündeymiş gibi hissediyorsun. Zihnin anında kaçmaya hazır. Aklın çoktaaan başka yerlerde. Sadece zavallı bedenin, her zamanki gibi, olması gereken yerde kasılmış kalmış durumda -çünkü o görünmez olmadığı için, diğerleri gibi zor yerde kaçıp gitme numarasını yapamıyor.

Bu sabah da uyandın. Aynı evde, aynı düşüncelerle, aynı yataktan kalktın. Dışarısı aynı, içerisi de öyle ama hep tutunmaya çalıştığın gerçekler diyor ki sana, yeni bir yıl başladı! Rakamlarla yaşamaya alışıksın ve rakamlar değişti. Yaşın, yılın, bazı ödeyeceğin faturaların ve tüm toplantı başlıkların artık bu yeni rakamlara tabi. Beynin bu “yeniliği” çoktan kabullendi. Ee sen de akıllı, mantıklı bir insan olduğuna göre, “yeni yıl”ın yeniliğini sorgulayacak değilsin tabii.

Tüm yükü sol beyne yüklediğimizde o da çöker ve tüm o karmakarışık duygular, mantıklı ifadelerimizin üzerine yığılır. İşte duygular mantığı

Konuşsan tesiri yok, sussan gönül razı değil. Bu yaşına gelmişsin, 2 yaşından beri ihmal ettiğin duygusal algını nasıl iyileştirebilirsin?

Tıpkı vücut kaslarını geliştirdiğin gibi, sinir sistemini de önce esnetmen sonra da istediğin yönde güçlendirmen yeterlidir.

Biliyor musun, çenenin ve dişlerin varlığı, ilkel beyin için başlı başına hayata güvenmekle ilgilidir. Hayatın sana verecekleriyle...

Şimdi sana sihirli bir soru sorsam… Tüm cevapların geçerli olacağı, ne söylesen gerçekleşebilecek bir soru. Zaman ya da mekandan bağımsız… Seni geçmişe de geleceğe de, alternatif gerçekliklere ya da paralel evrene dahi götürebilecek bir soru. Tek bir şartı var, oturup çok içten bir cevap vermeni bekliyor. İşte soruyorum: Nereye gitmek isterdin?

Tut ki deniz kenarında duruyorsun. Vakit akşamüstü olmuş. Gökyüzü tablo gibi, pembe, mor, turuncu... Dalgalar gelip gidiyor. Bulutlar dağılıyor. Kuşlar uçuyor. Manzara sürekli değişiyor. Bir senin içindeki hisler, sanki demir atmış gibi olduğu yerde çakılı duruyor. Bin bir yol düşünüyorsun güya ama aslında bir arpa boyu bile gidemiyorsun; çözüme bir türlü varamıyorsun.

İçinin içini yediği anlardan biri… Söylesem mi, söylemesem mi? Eğilsem mi, dirensem mi? Kırıp dizimi kalsam mı, yoksa basıp gitsem mi?...