İçten içe kendi öz değerini yeterince ortaya koyamadığını hissettiğinde; bunu dış görünüşün ve sahip olduklarınla telafi etmeye çalışırsın.

Bir tatilden en çok beklenen o “hafifleme hissini” en son ne zaman hissettin? Sinir sisteminin dinlenmek için dinlenilmeye ihtiyacı olur.

Zehirli iyimserlik, insanın kendi kendisini psikolojik olarak manipüle etmesi olarak tanımlanıyor!

Senin de kulunçların (üst orta sırt kasların) sürekli ağrıyor mu? Önceleri çok çalışsan da ağrımazdı, şimdi ne oldu da ağrıyor? Yapısı gereği sürekli çalışmaya programlanmış bir kas grubu neden kronik ağrı verir? Duygularının bununla ilgisi nedir?

Boyuna asılı madalyaların kaç tane? En fedakar ana/baba ödülü madalyası var mı sende mesela? Ya en adanmış çalışan madalyası? En uyumlu eş madalyası da olabilir boynunda, var mı? Belki en vefalı evlat madalyan vardır? Veya en yardımsever arkadaş madalyan? En sorumlu amir, en başarılı öğrenci, en becerikli ev hanımı, en mahir doktor, en en en en!

Neren ağrıyor?

Çok küçüktüm, zamanın nasıl geçtiğini umursamayacak kadar… bir yıl, iki yıl, çok yıl… hepsi birdi, o kadar küçüktüm. Bir gün şöyle düşündüğümü hatırlıyorum: hayat ne kadar eğlenceli!

Saldırıların çok olduğu bir günün sonunda, tüm acı nerede toplanıyor? Saldırı diyorum evet. Nicesi normalleşti artık ama etkileri gerçekte oldukları şeyi yansıtmaya devam ediyor. O yüzden saldırı diyorum evet; seni kendisine ait sanan işine, fikrine saygı duymayan eşine, hayatına hükmeden ailene, sınırlarını ezip geçen, seni senden çok meşgul eden her türlü ilişkine… Basitçe “stresli” bir gün deyip geçtiğin şeyin aslında böyle sıradanlaştırılmadan önce, gerçekte neler içerdi

Doğduğundan beri bir şeylerin peşinde koşanlardan mısın sen de? Rüyasında bile bir şeyleri halleden, bir durumu “en verimli” haliyle yoluna koymadan içi rahat edemeyenlerden misin? Öngörüsü kuvvetli, zekası pratik, eli becerikli, dili yılana deliğini bile unutturacak kadar mahir olanlardan mısın? Kendini başarabildikleriyle tanımlayan, işleri halletmekten adeta zevk alan, dur durak tanımayan, aklı her işe “nasıl hallederim” diye yaklaşanlardansan, bu yazım senin için!

Küçükken ne olmak isterdin?

“Ah şekerim öyle güzel bir yerdeyiz ki sana anlatamam! Deniz deniz değil sanki turkuaz bir cam! Kumlar bemmmbeyaz. Hava pırıl pırıl, sıcacık, mis gibi! Çocuklar her dakika başka bir aktivitede, özgürce koşturuyorlar, inanılmaz eğleniyorlar! Ben de aldım elime kitabımı, kahvemi, denize nazır güneşleniyorum. Ay yeni mayom da şak diye oldu vallahi, öyle güzel gösteriyor ki vücudumu, çok içime sindi çok! Akşam yemekte ne var bilmiyorum ama o zamana kadar biraz dinleneyim dedim çü

3 haftadır yoktum. Ama inanın, birçoğunuzun görmediği çok uzak yerlerden döndüm. Ve size anlatacak çok şeyim var.

Bağımlılıklar, beyni sadece kimyasal olarak değil, duygusal olarak da kandırırlar. Bu nedenle köklerini sökmek mümkün değilmiş gibi görünür. Beyne sağladıkları kimyasal etkiyi bir anda kesmek de (hatta yavaş yavaş kesmek bile) gene bu nedenle tam bir etki yaratamaz. Çünkü yeri doldurulması gereken tek şey beyindeki kimyasal etkileri değil, aynı zamanda yarattıkları duygusal tatmindir de.

Şimdi sana bir soru: Yüzerken bir köpek balığı ile karşılaşmak mı daha korkutucu geliyor sana yoksa içkiliyken araba kullanmak mı? Süren başladı, düşünmeden cevap ver bakalım amigdalan ne diyor? Oturup düşünürsen işin içine beyninin süper zeki ön kısmı (prefrontal korteks) girer, ki bunu istemeyiz çünkü oyunumuzu bozar. O yüzden yazıp duruyorum, düşünmeyesin diye seni oyalıyorum. Ve işte tekrar soruyorum: hangisi daha korkutucu sence; bir anda yanı başında fark ettiğin köpek

Hiç kendini çok sıkışık zamanlarda, saçma işler yaparken bulduğun oldu mu? Mesela bir an önce yazman gereken çok önemli bir e-maile ya da 1 saate bitirmen gereken dağlar kadar ev işine başlamadan hemen önce; gidip hiç acelesi olmayan bir sürü eften püften işi, canla başla yapmaya çalışırken buldun mu kendini?

Masanın başında oturuyorsun. Ama sanki karanlık bir mağaranın önündeymiş gibi hissediyorsun. Zihnin anında kaçmaya hazır. Aklın çoktaaan başka yerlerde. Sadece zavallı bedenin, her zamanki gibi, olması gereken yerde kasılmış kalmış durumda -çünkü o görünmez olmadığı için, diğerleri gibi zor yerde kaçıp gitme numarasını yapamıyor.

Bu sabah da uyandın. Aynı evde, aynı düşüncelerle, aynı yataktan kalktın. Dışarısı aynı, içerisi de öyle ama hep tutunmaya çalıştığın gerçekler diyor ki sana, yeni bir yıl başladı! Rakamlarla yaşamaya alışıksın ve rakamlar değişti. Yaşın, yılın, bazı ödeyeceğin faturaların ve tüm toplantı başlıkların artık bu yeni rakamlara tabi. Beynin bu “yeniliği” çoktan kabullendi. Ee sen de akıllı, mantıklı bir insan olduğuna göre, “yeni yıl”ın yeniliğini sorgulayacak değilsin tabii.

Tüm yükü sol beyne yüklediğimizde o da çöker ve tüm o karmakarışık duygular, mantıklı ifadelerimizin üzerine yığılır. İşte duygular mantığı

Tıpkı vücut kaslarını geliştirdiğin gibi, sinir sistemini de önce esnetmen sonra da istediğin yönde güçlendirmen yeterlidir.

Korkuyor musun? Gelecekten, geçmişten, “hemen şimdi yapılması gerekenler”in üzerine yüklediklerinden? Dolar kurundan, pandemiden, giderek...