Bir tatilden en çok beklenen o “hafifleme hissini” en son ne zaman hissettin? Sinir sisteminin dinlenmek için dinlenilmeye ihtiyacı olur.

Yaşadığın derin üzüntülerin kalbine şekil verdiğini (fiziksel olarak kalbinin şeklini değiştirdiğini) biliyor muydun?

Zehirli iyimserlik, insanın kendi kendisini psikolojik olarak manipüle etmesi olarak tanımlanıyor!

Boyuna asılı madalyaların kaç tane? En fedakar ana/baba ödülü madalyası var mı sende mesela? Ya en adanmış çalışan madalyası? En uyumlu eş madalyası da olabilir boynunda, var mı? Belki en vefalı evlat madalyan vardır? Veya en yardımsever arkadaş madalyan? En sorumlu amir, en başarılı öğrenci, en becerikli ev hanımı, en mahir doktor, en en en en!

Değil mi ki yıllar kimse için aynı geçmiyor, o halde nasıl herkes aynı ölçekte yaşlandı sayılıyor? Senin yolun seni kaç yaşına çıkarıyor?

Neren ağrıyor?

Çok küçüktüm, zamanın nasıl geçtiğini umursamayacak kadar… bir yıl, iki yıl, çok yıl… hepsi birdi, o kadar küçüktüm. Bir gün şöyle düşündüğümü hatırlıyorum: hayat ne kadar eğlenceli!

Saldırıların çok olduğu bir günün sonunda, tüm acı nerede toplanıyor? Saldırı diyorum evet. Nicesi normalleşti artık ama etkileri gerçekte oldukları şeyi yansıtmaya devam ediyor. O yüzden saldırı diyorum evet; seni kendisine ait sanan işine, fikrine saygı duymayan eşine, hayatına hükmeden ailene, sınırlarını ezip geçen, seni senden çok meşgul eden her türlü ilişkine… Basitçe “stresli” bir gün deyip geçtiğin şeyin aslında böyle sıradanlaştırılmadan önce, gerçekte neler içerdi

Küçükken ne olmak isterdin?

“Ah şekerim öyle güzel bir yerdeyiz ki sana anlatamam! Deniz deniz değil sanki turkuaz bir cam! Kumlar bemmmbeyaz. Hava pırıl pırıl, sıcacık, mis gibi! Çocuklar her dakika başka bir aktivitede, özgürce koşturuyorlar, inanılmaz eğleniyorlar! Ben de aldım elime kitabımı, kahvemi, denize nazır güneşleniyorum. Ay yeni mayom da şak diye oldu vallahi, öyle güzel gösteriyor ki vücudumu, çok içime sindi çok! Akşam yemekte ne var bilmiyorum ama o zamana kadar biraz dinleneyim dedim çü

17 yaşımdan 30 yaşıma kadar 40 bedendim, bazen 42, kalbimizi kırmamak için kalıpları bol tutan bir iki yerli markada ise ara sıra 38… Gençliğim, güzel hissedebilmek için kilo vermeye çalışarak geçti. (Şu an mutluluğun güzellik, güzelliğin de zayıflık olmadığının farkındayım ama o zamanlar değildim.) Diyetler yaptım, spora yazıldım, eve dev gibi bir eliptik bisiklet bile aldım. Üstelik almakla kalmadım, baya baya da çıktım üstüne, çalıştım. Ama hep aynı bedende kaldım.

Bağımlılıklar, beyni sadece kimyasal olarak değil, duygusal olarak da kandırırlar. Bu nedenle köklerini sökmek mümkün değilmiş gibi görünür. Beyne sağladıkları kimyasal etkiyi bir anda kesmek de (hatta yavaş yavaş kesmek bile) gene bu nedenle tam bir etki yaratamaz. Çünkü yeri doldurulması gereken tek şey beyindeki kimyasal etkileri değil, aynı zamanda yarattıkları duygusal tatmindir de.

Şimdi sana bir soru: Yüzerken bir köpek balığı ile karşılaşmak mı daha korkutucu geliyor sana yoksa içkiliyken araba kullanmak mı? Süren başladı, düşünmeden cevap ver bakalım amigdalan ne diyor? Oturup düşünürsen işin içine beyninin süper zeki ön kısmı (prefrontal korteks) girer, ki bunu istemeyiz çünkü oyunumuzu bozar. O yüzden yazıp duruyorum, düşünmeyesin diye seni oyalıyorum. Ve işte tekrar soruyorum: hangisi daha korkutucu sence; bir anda yanı başında fark ettiğin köpek

Hiç kendini çok sıkışık zamanlarda, saçma işler yaparken bulduğun oldu mu? Mesela bir an önce yazman gereken çok önemli bir e-maile ya da 1 saate bitirmen gereken dağlar kadar ev işine başlamadan hemen önce; gidip hiç acelesi olmayan bir sürü eften püften işi, canla başla yapmaya çalışırken buldun mu kendini?

Bu sabah da uyandın. Aynı evde, aynı düşüncelerle, aynı yataktan kalktın. Dışarısı aynı, içerisi de öyle ama hep tutunmaya çalıştığın gerçekler diyor ki sana, yeni bir yıl başladı! Rakamlarla yaşamaya alışıksın ve rakamlar değişti. Yaşın, yılın, bazı ödeyeceğin faturaların ve tüm toplantı başlıkların artık bu yeni rakamlara tabi. Beynin bu “yeniliği” çoktan kabullendi. Ee sen de akıllı, mantıklı bir insan olduğuna göre, “yeni yıl”ın yeniliğini sorgulayacak değilsin tabii.

Bu sene hiç bilmediğin, daha önce fark etmediğin neyi keşfettin; bedeninde, hayatında, düşüncelerinde ve duygularında?

Bu aralar dışarısı soğuk, gri hatta bazen yağmurlu, puslu; tam da olması gerektiği gibi… Belki istediğin gibi değil ama en azından dışarının nasıl olduğunu biliyorsun. Başına neler gelebilir, hangi riskler ne zaman ortaya çıkabilir, tedbir olarak dışarı çıkarken yanına neler alman gerekir…vb

Korkuyor musun? Gelecekten, geçmişten, “hemen şimdi yapılması gerekenler”in üzerine yüklediklerinden? Dolar kurundan, pandemiden, giderek...

Tut ki deniz kenarında duruyorsun. Vakit akşamüstü olmuş. Gökyüzü tablo gibi, pembe, mor, turuncu... Dalgalar gelip gidiyor. Bulutlar dağılıyor. Kuşlar uçuyor. Manzara sürekli değişiyor. Bir senin içindeki hisler, sanki demir atmış gibi olduğu yerde çakılı duruyor. Bin bir yol düşünüyorsun güya ama aslında bir arpa boyu bile gidemiyorsun; çözüme bir türlü varamıyorsun.

Öncelikle, bu yazı dalgınlıktan buzdolabına bilgisayar koymaya çalışmış bir insan tarafından yazılıyor. Bunu bilerek başlamak, belki sana kendini iyi hissettirir :)