Başarısızlıktan korkar mısın? Hedefine ulaşamamaktan, yarı yolda kalmaktan, yetersiz olmaktan, hayal kırıklığına uğramaktan??

Biliyor musun, çenenin ve dişlerin varlığı, ilkel beyin için başlı başına hayata güvenmekle ilgilidir. Hayatın sana verecekleriyle...

Şimdiye kadar hep hastalıkların üzerine konuştuk durduk… Neden migrenin var, fibromylajin nasıl geçer, Parkinson ne şekilde yavaşlar, 10 kilo vermek kaç gün sürer ve panik atağın ne zaman biter… Bugüne kadar çalıştığım yüzlerce vakada en sık karşılaştığım soru; “neden benim başıma geldi” ve “ne zaman bitecek” oldu. İnsanız, elbette bunlara odaklanmak olağan tepkimiz. Fakat gerçek şu ki, sonuca giden yol bu sorulardan geçmiyor. Hatta aksine, bu sorular yolu uzatıyor.

Biliyorum yorgunsun. Sadece günlük akış bile kendi başına yorucu. Oturmak, bilgisayara bakmak, yemek yapmak, evi toplamak, toplantıya katılmak, araba kullanmak, bazen telefonla konuşmak bile yorucu... Aynı şeyleri yapıp durmak, sanki bedeninde yer etmiş, aynı yerlerin ağrıyı duruyor, hiç geçmiyor. Telefonu kıstırdığın boynun, arabada tutulan belin, toplantıda kasıla sırtın, evi çekip çeviren başın, kolların, bacakların...

Şimdi biraz senden bahsedelim diyorum. Senin duygularından, düşüncelerinden, acılarından, ağrılarından... Hissettiklerinden ve hissedemediklerinden. Anlat istediğin kadar. Her şey serbest. Sanki kimse duymayacakmış ama birileri eninde sonunda anlayacakmış gibi anlat... Anlamaya da niyet et ama! Çünkü bu sohbet, seninle senin aranda. En çok duymazdan geldiğin, en büyük savaşları verdiğin, atamadığın, satamadığın, başının üstüne de pek koyamadığın "benliğini"; bedeninle, duygul

Şimdi sana sihirli bir soru sorsam… Tüm cevapların geçerli olacağı, ne söylesen gerçekleşebilecek bir soru. Zaman ya da mekandan bağımsız… Seni geçmişe de geleceğe de, alternatif gerçekliklere ya da paralel evrene dahi götürebilecek bir soru. Tek bir şartı var, oturup çok içten bir cevap vermeni bekliyor. İşte soruyorum: Nereye gitmek isterdin?

Tek istediğin huzur. Biraz sakinlik… Düzenli bir hayat. Güvenli bir gelecek. Tutarlı ve net insanlar…

Tut ki deniz kenarında duruyorsun. Vakit akşamüstü olmuş. Gökyüzü tablo gibi, pembe, mor, turuncu... Dalgalar gelip gidiyor. Bulutlar dağılıyor. Kuşlar uçuyor. Manzara sürekli değişiyor. Bir senin içindeki hisler, sanki demir atmış gibi olduğu yerde çakılı duruyor. Bin bir yol düşünüyorsun güya ama aslında bir arpa boyu bile gidemiyorsun; çözüme bir türlü varamıyorsun.

Abartılan sözler, yanlış anlaşılan olaylar…

Çocukken hayat nasıldı? Tüm ailen yanında mıydı? Sevdiklerin hep seninle mi kaldı? Evin, barkın güvende, huzurun yerinde miydi? Temel ihtiyaçların giderildi mi? Ait hissettiğin topraklarda kök salabildin mi? Kısaca, çocukluğun tatlı anılarla mı geçti?

İçinin içini yediği anlardan biri… Söylesem mi, söylemesem mi? Eğilsem mi, dirensem mi? Kırıp dizimi kalsam mı, yoksa basıp gitsem mi?...

Bir rüya gördüğünü farz et: Rüyanda zaman akıp gidiyor ve sen yetişemiyorsun. İçten içe bir şeyleri kaçırdığını hissediyorsun ama ne olduğunu bir türlü bulamıyorsun. Sanki her şey dağılıp gidiyor ve sen toplayamıyorsun. Her an tetikte, her an savunmada, acele ve telaştasın ama rüya bu ya, tüm gücünle savaşsan da hiçbir şeyi değiştiremiyorsun. Sanki çok öncelerde, çok içerilerde bir şeyler yanlış gitmiş, sanki hiç fark etmediğin bir kelebek etkisi seni bu hale getirmiş gibi, h

Öncelikle, bu yazı dalgınlıktan buzdolabına bilgisayar koymaya çalışmış bir insan tarafından yazılıyor. Bunu bilerek başlamak, belki sana kendini iyi hissettirir :)

Bu cümleler senin ses tellerini ve senin akciğerini kullanarak boğazdan çıktı, ama gerçekten senin cümlelerinle mi?

Bir arabaya veya bir eve sahip olan herkes, sürekli bakım ve onarım yapılmazsa, bunların çok uzun süre sağlam kalmayacağını bilir. Bu...

Skolyoz senin çocukluğundan bu yana yanlış yollarla güçlenmen (ya da aslında güçlenememen) ile ilgilidir!

Damarlarında gezen kan olduğunu düşün.

Çocukken gece uyumak için ne yapardın? Ya sabah uyanmak için? Öğlen uykun gelir miydi? Peki hiç sabahladığın olur muydu? Özel durumlar dışında, bu soruların çoğunun, senin aklında bile tutmana gerek kalmayacak kadar hayatın içinden süregelen basit cevapları olmuştur: Çocukken gece biri sana masal okumuş, ninni söylemiş ya da sokağa çıkan şanslı nesillere aitsen, zaten yorgunluktan uyuyakalmışsındır. Sabah gözüne giren güneş ışığıyla ya da kendiliğinden uyanmışsındır. Öğlen mu

Canlılık, aksaklık üzerine kuruludur. Pek çoğumuzun rutin olarak yaptığı yürüme eylemi dahi, art arda sıralı, düşmeyi önleyen adımlar dizisidir. [1]

Bedenin seninle konuşur. Ve ne söylediğini anlamak için dinlemen yeterlidir. Öyle basit bir dili var ki, öğrenmene gerek bile yok. Peki bedenin seninle ne zaman konuşur? Sen, düşüncelerinin sende yarattığı duyguları fark etmediğinde ya da görmezden geldiğinde… Yani tutunmaya çalıştığın zihninden, asıl ait olduğu yer olan kalbine inemediğinde…